De laatste dag is aangebroken van onze toch weer geweldige reis. We vliegen pas om half acht ‘s avonds, dat betekent dat we niet eerder dan kwart over vier op z’n vroegst bij het hotel weg hoeven te gaan. Daar laten we onze spullen dus ook zolang achter. Het zou wel achter in de auto kunnen, maar met zulke overzichtelijk ingepakte tassen vinden we dat niet zo’n goed idee. Als je de hele auto vol troep hebt liggen nodigt dat mensen met slechte bedoelingen iets minder uit denken we. Het hotel vroeg voor de opslag wel een kleine bijdrage. Voor $5 mochten we alles stallen. Toen we onze spullen neer wilden zetten verdubbelden ze voor het gemak de prijs maar even naar $10. Ach, we moesten toch van onze dollars af.
We hadden het plan vandaag de botanische tuin in Denver te bezoeken. Ik had gelezen dat je daar ongeveer tweeëneenhalf uur mee zoet bent en dat paste ons uitstekend. We reden er onder begeleiding van onze Truus (jaja, ze was weer terug!) zo naar toe en konden op het terrein gratis parkeren. We waren al in de botanische tuinen van San Francisco en New York geweest dus heel benieuwd of dit iets toe zou voegen. Nou, dat deed het! Wat een ongelooflijk mooi aangelegde tuinen! Zo natuurlijk allemaal. Er bloeide natuurlijk niet meer zoveel als in het voorjaar of in de zomer, maar er was nog meer dan genoeg kleur. Om de herfst in te luiden was er bovendien een beeldententoonstelling die voor de nodige afwisseling zorgde. Het was er ook nog eens heel rustig wat het lopen over de smalle paadjes extra aangenaam maakte. De temperatuur liep wel aardig op, tot 29 graden, fijn dus dat er ook genoeg schaduw was. Wat ik gelezen had klopte helemaal, we zijn er een kleine drie uur geweest. Wat kun je toch blij worden van zoiets!
Het hotel lag dichtbij het vliegveld maar redelijk ver van de stad. Omdat je het met het verkeer nooit helemaal zeker weet reden we maar rechtstreeks terug. Om kwart over vier haalden we de tassen op en om kwart voor vijf reden we de parkeerplaats bij Hertz op om de auto in te leveren. Jammer, we hadden hem wel graag meegenomen naar Nederland, we vonden hem heerlijk rijden. De dame die alles controleerde gaf ons een factuur waarop stond dat we nog $283 moesten betalen voor de extra bestuurder en belastingen over dat bedrag. Ho, wacht eens even, ik was toch niet voor niets Gold Member geworden? Daar zat toch een gratis extra bestuurder bij? Ik naar het kantoor, Bert als oppasser bij de bagage achterlatend. Een uiterst vriendelijke mevrouw keek het voor mij even na in het systeem. Hee, wat gek, uw membernummer staat er wel maar het is niet ingevoerd. Wacht maar even. En hup, daar tikte ze het een en ander in waarna ze mij een nieuwe factuur onder de neus duwde. Uitkomst: $0. Nee hoor, u hoeft helemaal niets te betalen! En zo zie je maar weer dat je altijd alles moet controleren.
Voor ons gevoel een paar honderd dollar rijker gingen we na het afgeven van de tassen op zoek naar een plek waar we iets konden drinken. Bij het Rock Café zat niemand terwijl ze wel tapbier hadden. Bingo! Wij naar binnen. De barmaid keek ons eens aan en verzocht ons toen vriendelijk ons bagagekarretje (laptoptas, twee rugzakken, fototoestellen) bij het raam te zetten. Ok, prima, gingen we daarnaast zitten. Maar dat bleek niet de bedoeling. De kar moest BUITEN staan. En wij binnen? Echt niet! Toen snapten we ook waarom het zo leeg was…je zou toch wel gek zijn om je spullen onbeheerd achter te laten.
Even de opa-houding aannemen....dan mag je je schoenen gewoon aanhouden bij de Security!
Eerst maar door de security dan. Bert mocht zijn schoenen aanhouden – je reinste leeftijdsdiscriminatie! Maar ook dat verliep verder vlot. Bij een Brewery vonden we na een kwartier wachten in de rij een plekje. Idioot systeem is dat toch, dat je moet wachten tot iemand je naar je plaats brengt terwijl er dertig tafeltjes vrij zijn. Het duurde daarna een eeuwigheid voor we iets te drinken kregen. Maar goed, we hadden nu naast dorst ook wel honger en bestelden een sandwich om te delen. Ook dat duurde eindeloos. Zo lang zelfs dat we er wel klaar mee waren. We rekenden de drankjes af en gingen door naar….de Mac! Nou ja, Bert dan. Ik stuitte op de Panda Express en zag – maar rook ook vooral – verse noedels met allerlei groenten. Dat was tenminste even iets anders dan het Amerikaanse doorsnee-eten. Ik liet een bakje volscheppen met heerlijkheden. Bert moest natuurlijk toch echt de allerlaatste originele cheeseburgers eten voor hij zich op het vliegtuigeten ging storten. Bij de gate hoefden we niet lang meer te wachten voor we konden boarden. Naast ons, aan de andere kant van het gangpad, zat een mevrouw met een baby van vijf maanden (hoorden we later), nog een stoel dáárnaast een stel met een even oude baby. Heel grappig, de vader van dat meisje deelde oordoppen uit aan de passagiers rondom ‘om eventuele geluidsoverlast tot een minimum te beperken’. Het gebaar werd zeer gewaardeerd maar was absoluut niet nodig. Beide kleintjes hebben zich werkelijk voorbeeldig gedragen. En dat negen uur lang! Wij ook hoor, we hebben gewoon onze ogen dichtgedaan en zijn niemand tot last geweest. Hoop ik. Want als je zelf snurkt hoor je dat natuurlijk niet
Eenmaal in Amsterdam (de overstap in Londen verliep probleemloos, hoewel we wel met de bus een heel eind naar een andere terminal moesten) was het even spannend of we de trein naar Groningen wel zouden halen. Bij de paspoortcontrole stond aangekondigd dat er een wachttijd van een half uur was! Nog nooit eerder meegemaakt. Uiteindelijk stond ik met één been al in de klaarstaande trein terwijl Bert de tassen uit de lift probeerde te krijgen. Dat lukte niet echt makkelijk en tja, toen gingen de deuren dicht. Dag trein! Alles weer naar boven gesjouwd, opeens is dat dan heel zwaar, en de tijd maar stukgeslagen bij La Place. De volgende trein kwam pas een uur later. Maar ach, wat maakt dat uit op zo’n vakantie. We werden van het station gehaald gelukkig en thuis stond er een mooie bos bloemen op ons te wachten. Er was voor eten gezorgd door de dochters en, helemaal geweldig, we zagen onze acht maanden oude kleindochter weer na vijf weken! Met de hele familie om ons heen konden we onze eerste verhalen alvast een beetje kwijt. Hoewel dat niet eens echt nodig was. Ze hadden het immers al gelezen??
Ik schrijf ergens deze week een laatste bericht, een nabeschouwing. Daar komen dan ook de goede overzichtskaartjes bij. Nog even geduld dus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!